Na een paar sms’jes over en weer stapte ik op een regenachtige vrijdag op de laatste dag van de Vierdaagse in de trein naar Nijmegen. Op weg naar een jongen die al een tijdje een klasgenoot was en een vriend van een van mijn beste vriendinnen. Het was geen geheim meer dat we elkaar leuk vonden, tenslotte hadden we elkaar gezoend het weekend ervoor. Maar verlegen als we allebei kunnen zijn, was het daarbij gebleven.

De dag dat die jongen terug zou komen uit Nijmegen zou ik drie weken op vakantie gaan naar Scandinavië en ik was doodsbang dat die leuke jongen in de tussentijd door iemand anders gestrikt zou worden. En dus stapte ik in die trein naar Nijmegen, moest drie keer overstappen en kwam op het station aan. Ik had instructie gekregen van die jongen om zijn moeder te bellen die al in Nijmegen was en zodoende ontmoette ik zijn ouders, broers, ooms en tantes, nichten en neven. En uiteindelijk zag ik hem, in de regen. Mijn Frank. 

Het is exact vijf jaar geleden.

Sindsdien is er veel gebeurd. We gaan allebei studeren in september 2008, hebben bijbaantjes, maken uitstapjes, gaan samen op reis, halen ons diploma, starten met werken en gaan samenwonen. Maar eigenlijk waren we vooral ontzettend intens verliefd. En nu? Zitten we weer in Nijmegen, waar Frank alweer de Vierdaagse loopt voor de 7e officiële keer (en een keer voor een diploma). En we zijn samen.

Frank is het beste wat mij is overkomen. Ik zou mij geen leven meer kunnen voorstellen zonder de liefde van mijn leven.

Bovenaan zie je Frank en mij in augustus 2008 tijdens een voetbalwedstrijd van het Nederlands vrouwenelftal en afgelopen dinsdag nadat Frank de eerste dag van de Vierdaagse van Nijmegen 2013 erop had zitten.

Het is een droom waarvan ik hoop dat deze nooit eindigt.