Een achtbaan, daar valt mijn leven van de afgelopen maanden nog het meest mee te vergelijken. En daardoor heb ik het idee dat ik beperkt wordt in leven, beperkt wordt in dingen doen die mij blij maken. En zo kwam het dat ik mijn blog, mijn favoriete bezigheid, links liet liggen. Tot nu. 

Bloggen maakt me blij, leert me meer over het leven en brengt me in contact met anderen. Toch verdween de routine van het bloggen langzaam uit mijn leven. En hoe langer er geen nieuwe blog online verscheen, hoe moeilijker het werd om daadwerkelijk weer iets te publiceren.

Maar ik las een blog van Martine de Jong getiteld ‘Webloggen‘. En dat zette me aan het denken… Waarom zou ik niet gewoon weer gaan bloggen? Waarom zou ik niet gewoon weer beginnen met datgene wat mij blij maakt?

En dus ga ik weer bloggen. Ondanks de dagen dat ik de hele dag met een emmer voor mijn neus zit, ondanks de migraine-aanvallen waarbij ik alleen maar huilend in een donkere kamer kan liggen, ondanks dat ik nu de neiging heb om alleen maar voor mij uit te staren om zo langzaam te verwerken wat er de afgelopen maanden allemaal is gebeurd. Al is het alleen maar om mijn dagen weer wat zonniger te maken.

Bij deze meld ik ook gelijk even waar ik nog meer over wil bloggen, als geheugensteuntje (tralala *zwangerschapsdementie* tralala) en zodat jullie kunnen zeuren om de blogs als het te lang duurt:

– #creasint; mijn verstuurde én ontvangen cadeautjes!
– hoe we onze (schoon)ouders vertelden dat we een baby verwachten.
– hele toffe cadeautjes die echt op je verlanglijstje voor Kerst moeten!
– een verslag van mijn vakantie in Bali.
– hoe mijn vriend en ik dit jaar – voor het eerst – Kerst vieren in ons huisje!

De foto maakte ik tijdens de vlucht van Schiphol naar Hong Kong, afgelopen oktober. Deze foto heeft overigens niets met het onderwerp van deze blog te maken, maar ik kan niet bloggen zonder afbeeldingen. Dus dat.