#mijnmoment van 2013 voelt nog vers en van ‘ons’. Ik wil het graag delen, zoals ik vaker de neiging voel om dingen te delen en omdat ik hoop dat het helpt om alles wat er gebeurd is te verwerken. Toch twijfel ik. Omdat we niet zeker zijn, omdat het vers is en omdat dit moment in eerste instantie voelde als iets wat ik niet zou gaan delen. Toch schreef deze blog zichzelf in één keer toen ik dit jaar weer las over #mijnmoment. En daarom deel ik het toch.

Voor 2013 heb ik vele bijzondere en ingrijpende momenten beleefd die ik zou kunnen bestempelen als #mijnmoment. Eindelijk samenwonen met Frank was een mooie mijlpaal, net als het behalen van mijn diploma. Het mooiste moment was absoluut de zwangerschapstest en de wetenschap dat wij ouders worden van onze baby, maar toch…niet hét moment van 2013. Nee, in het rijtje mist een moment, een moment in 2013 wat ongelofelijk veel impact op ons had en heeft. Een moment wat ik nog levensecht kan voelen. #mijnmoment van 2013. 

#mijnmoment van 2013 speelt zich af in het VU, in een wachtkamer. Samen zitten we daar, stil, onze handen ineen. Ik ben 20 weken zwanger en straks krijg ik mijn zesde echo.

Verloskundigen en gynaecologen waren vanaf het prille begin eerlijk, maar hard. Er lijkt iets niet goed gegaan in de aanleg van de baby. Kippenvel sinds de eerste keer dat we dat hoorden. Toch besluiten we goedbedoelde adviezen voor verder onderzoek naast ons neer te leggen, deze baby willen we al heel lang en gaat er komen ook. Toch duimen we, hopen we en gunnen we onze baby het beste. Na de 20 wekenecho nemen we dan ook het aanbod aan van een herhaling hiervan. En uiteindelijk nog een herhaling, dit keer in het VU.

Het duurt even voor we worden opgehaald uit de wachtkamer. Voorzichtig bekijk ik de andere vrouwen die wachten. Sommigen zwanger, anderen niet. Voelen zij dezelfde spanning door hun lichaam razen?

De twee gynaecologen van het VU zijn aardig, rustig. Praten een taal die wij niet begrijpen, maar leggen alles uit. Vragen netjes of er een specialist even mee mag kijken. Nemen de grootste zorgen weg, maar brengen nieuwe in de plaats. Leggen uit dat onze baby besproken wordt tijdens het teamoverleg met verschillende specialisten, begin van de volgende week. Met een dubbel gevoel verlaten we het ziekenhuis.

Bijna een week later worden we gebeld. De ergste zorgen worden weggenomen, maar volledige zekerheid krijgen we niet. We kunnen kiezen voor een vervolgonderzoek, maar dat gaat tegen ons gevoel in. We zijn opgelucht met wat we horen en willen voorlopig weer even ‘gewoon’ in verwachting zijn van onze baby.

Over een paar weken krijgen we een nieuwe echo, een medische echo, wederom in het VU. Ondanks het gevoel van opluchting zien we er toch tegenop. Bang voor wat er tijdens die echo gezien wordt. Tijdens zwangerschapsyoga komt het woordje pretecho ter sprake. Ik krijg kippenvel. Bij het zien van de trappelende beentjes van mijn baby kan ik alleen maar denken aan alles wat hem misschien nog te wachten staat.

Thuis genieten we van een baby die regelmatig al echt bij ons is. Ik met mijn buik, mijn vriend met zijn hand erop en de baby die ons troost met zachte schopjes. Geïnspireerd door het nummer ‘Take your time girl‘ van Niels Geusebroek maken ook wij een opname van het hartje van onze baby. Sinds de medische echo in het VU luister ik er vaker naar. Bij iedere hartslag ben ik een beetje dichter bij onze baby.

Wij met zijn drieën, dat was 2013. Dat wordt 2014. In het nieuwe jaar worden wij eindelijk ouders. Onzekerheid of niet, de liefde groeit iedere dag.

Het idee voor het schrijven van een #mijnmoment komt van Punkmedia, jaarlijks nodigt hij mensen uit zijn netwerk uit om hun #mijnmoment van het afgelopen jaar te beschrijven. Alle verhalen bundelt hij op mijnmoment.com. 

De foto is gemaakt op het vliegveld van Hong Kong, een paar dagen voor onze eerste 20 wekenecho.